Vesti

Isključi sve na jedan sat

/

Zemlja je planeta na kojoj živi mnogo biljnih i životinjskih vrsta a medju njima i čovek. Jedina je nama poznata planeta na kojoj postoji život. [1]  Životna sredina, čovekova okolina ili okruženje predstavlja sve ono što nas okružuje, odnosno sve ono sa čime je direktno ili indirektno povezana čovekova životna i proizvodna aktivnost. .[2]  Ekosistem predstavlja jedinstvo bicenoze [3]  i biotopa [4]. Jedinstvo ekosistema počiva na interakciji živih bića i nežive okoline : zemljišta, vode, vazduha, temperature, vlažnosti. [5] Priroda nije nastala od čoveka već je nastala sama od sebe. Još u staroj Grčkoj ljudi su bili svesni da mimo njih samih i mimo pisanih zakona postoje Univerzalni zakoni prirode ( Njutnov zakon gravitacije, zakoni električnog i magnetnog delovanja, zakon o neuništivosti materije .. ) po kojima se priroda u kojoj žive menja i razvija. S druge strane, čovek je produkt prirode. Primarna čovekova težnja  ja da sebi omogući egzistenciju – postojanje. Neretko, upravo u borbi za egzistencijom, čovek koristi prirodu kao neiscrpni resurs za zadovoljenje svojih potreba, zagađuje je i zaboravlja na činjenicu da zapravo živi sa prirodom i u njoj. Time se gubi interakcija između živih bića i nežive okoline, najčešće na štetu prirode. Međutim, na osnovu delovanja univerzalnog principa kauzaliteta ( svaka akcija izaziva reakciju ) neminovno, priroda nam vraća ono što joj mi dajemo.. Primer : Svaka tečnost (industrijske, komunalne otpadne vode .. ) prodire u zemlju, dolazi do podzemnih voda koje nekad, negde izbiju na površinu .. takve, kasnije postaju izvor života za životinje, ljude, biljke… I tako u krug. Uz to, delovanjem na jedan deo ekosistema delujemo i na ostale njegove delove pa su štete po čovečanstvo nemerljivih razmera. De facto, priroda može bez nas .. upitno je da li mi možemo bez nje ? World Wide Fund for Nature ( WWF ) [6]  – jedna je od najvećih i najuglednijih nezavisnih, svetskih organizacija za očuvanje prirode. Cilj ove svetske organizacije je zaustavljanje ubrzane degradacije ekosistema na Zemlji. Od 2007 godine globalna akcija „Sat za našu planetu“, u svetu poznata kao Earth Hour, obeležava se na svih šest kontinenata. Suočavanje sa posledicama klimatskih promena mora postati naša realnost, zato u ime WWF – a pozivamo sve gradove i opštine ( a i pojedince ) da se uključe u ovu akciju tako što će u subotu, 25. marta, od 20:30 do 21:30 sati isključiti javnu i dekorativnu rasvetu koja osvjetljava glavne znamenitosti grada. Jedan sat koji provodimo u mraku trebalo bi da posluži kao podsetnik da moramo osigurati održivu budućnost naše planete, kao i da se podstaknu njeni stanovnici da žive u većoj harmoniji sa prirodom. Izvori : https://bs.wikipedia.org/wiki/Zemlja_(planeta) https://sr.wikipedia.org/sr-el/%D0%96%D0%B8%D0%B2%D0%BE%D1%82%D0%BD%D0%B0_%D1%81%D1%80%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B0 https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%BA%D0%BE%D1%81%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B5%D0%BC http://www.wwf.rs/ [1] https://bs.wikipedia.org/wiki/Zemlja_(planeta)   [2]https://sr.wikipedia.org/sr-el/%D0%96%D0%B8%D0%B2%D0%BE%D1%82%D0%BD%D0%B0_%D1%81%D1%80%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B0 [3] Biocenoza ( životna zajednica ) predstavlja biološki system obrazovan od populacija različitih vrsta biljaka, životinja, gljiva I mikroorganizama.. [4] Biotop ( životno stanište ) je prostorno ograničena jedinica, koja se odlikuje specifičnim kompeksom ekoloških faktora. [5]https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%BA%D0%BE%D1%81%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B5%D0%BC [6] http://www.wwf.rs/ Autor teksta: Tamara Spasić.

Pravni blog

IZBORNO PRAVO

/

Uvod Ustav Republike Srbije[1], kao najviši pravni akt države, već u članu 2. utvrđuje da „Suverenost potiče od građana koji je vrše referendumom, narodnom inicijativom i preko svojih slobodno izabranih predstavnika. Nijedan državni organ, politička organizacija, grupa ili pojedinac ne može prisvojiti suverenost od građana, niti uspostaviti vlast mimo slobodno izražene volje građana.“ Izborno pravo, koje spada u kategoriju političkih prava među pravima i slobodama prokalmovanih Ustavom[2], sadržano je u drugom delu Ustava[3] u članu 52. i glasi „Svaki punoletan, poslovno sposoban državljanin Republike Srbije ima pravo da bira i da bude biran. Izborno pravo je opšte i jednako, izbori su slobodni i neposredni, a glasanje je tajno i lično. Izborno pravo uživa pravnu zaštitu u skladu sa zakonom. Osnovni izborni zakon je Zakon o izboru narodnih poslanika[4] kojim je, u najvećoj meri, uređen postupak izbora narodnih poslanika u Narodnu Skupštinu. Zakonom o izboru predsednika republike[5] obuhvaćene su norme kojima se uređuju predsednički izbori, dok su lokalni izbori predmet Zakona o lokalnim izborima[6]. Izborno, odnosno biračko pravo, građani ostvaruju kao aktivno biračko pravo– pravo da budu biraju ,i kao pasivno biračko pravo– pravo da budu birani. Aktivno i pasivno biračko pravo u Republici Srbiji, imaju građani koji su: Punoletni Poslovno sposbni Državljani Republike Srbije Imaju prebivalište u Republici Srbiji Svojstva izbornog prava Izborno pravo je slobodno Biračii, pre svega, slobodno odlučuju da li će koristiti to svoje pravo i učestvovati u izborima i glasanju ili to neće učiniti. Građane, dalje, „Niko nema pravo da, po bilo kom osnovu, sprečava ili primorava građanina da glasa, da ga poziva na odgovornost zbog glasanja i da od njega traži da se izjasni za koga je glasao ili zašto nije glasao“[7] Opšte izborno pravo Svaki građanin koji ispunjava gore navedene usove ima pravo da direktno ostvaruje izborno pravo, uz odsustvo „diskriminacije po osnovu socijalnih i ličnih kriterijuma“[8] Jednako izborno pravo Jednako izborno pravo zanči da svaki birač ima jedan glas na jednim izborima i glas svakog birača ima jednaku snagu Neposredno izborno pravo U Republici Srbiji izborno pravo se vrši neposredno od strane birača, što nije slučaj u svim zemljama, kao na primer u SAD-u gde je prisutan elektorski sistem glasanja u kojem građani biraju elektroe koji zatim, u njihovo ime, neposredno biraju. Izborno pravo se ostvaruje tajnim glasanjem Glasanje se vrši putem glasačkih listića, bez upisivanja podataka o licu koje glasa. Vrste izbora na kojima se ostavruje izborno pravo Izborno parvo građana Republike Srbije ostvaruje se na: Predsedničkim izborima na kojima svaki građanin koji ispunjava gore navedene uslove, ima parvo da bira predsednika republike, kao i da bude biran za predsednika republike, uz ispunjenje uslova za kandidaturu, u skladu sa odredbama Zakona o izboru predsednika republike.[9] Parlamentarnim izborima na kojima građani, koji ispunjavaju gore navedene uslive, imaju parvo da biraju narodne poslanike, kao i budu biran za narodnog poslanika, pod uslovom da budu kandidovani od strane registrovane političke stranke i stranačke koalicije, kao i grupe građana, u skladu sa Zakonom o izboru narodnih poslanika.[10] Lokalnim izborima na kojima građani, koji ispunjava gore navedene uslove, imaju parvo da bira odbornike skupštine jedinice lokalne samouprave, kao i da budu biran za odbrnika skupštine jedinice lokalne samouprave, pod uslovom da bud kandidovani od strane registrovane političke stranke i stranačke koalicije, kao i grupe građana, u skladu sa odredbama Zakona o lokalnim izborima.[11] Izvori: [1] Ustav Republike Srbije (“Sl. glasnik RS”, br. 98/2006) [2] lbid [3] lbid [4] Zakon o izboru narodnih poslanika poslanika (“Sl. glasnik RS”, br. 35/2000, 57/2003 – odluka USRS, 72/2003 – dr. zakon, 75/2003 – ispr. dr. zakona, 18/2004, 101/2005 – dr. zakon, 85/2005 – dr. zakon, 28/2011 – odluka US, 36/2011 i 104/2009 – dr. zakon) [5] Zakon o izboru predsednika republike (“Sl. glasnik RS”, br. 111/2007 i 104/2009 – dr. zakon) [6] Zakon o lokalnim izborima (“Sl. glasnik RS”, br. 129/2007, 34/2010 – odluka US i 54/2011) [7] Član 2 stav 2 Zakona o izboru narodnih poslanika (“Sl. glasnik RS”, br. 35/2000, 57/2003 – odluka USRS, 72/2003 – dr. zakon, 75/2003 – ispr. dr. zakona, 18/2004, 101/2005 – dr. zakon, 85/2005 – dr. zakon, 28/2011 – odluka US, 36/2011 i 104/2009 – dr. zakon) [8] Ratko Mitrović, „Ustavno pravo i političke institucije“, 2005 [9] Zakon o izboru predsednika republike (“Sl. glasnik RS”, br. 111/2007 i 104/2009 – dr. zakon [10] Zakon o izboru narodnih poslanika (“Sl. glasnik RS”, br. 35/2000, 57/2003 – odluka USRS, 72/2003 – dr. zakon, 75/2003 – ispr. dr. zakona, 18/2004, 101/2005 – dr. zakon, 85/2005 – dr. zakon, 28/2011 – odluka US, 36/2011 i 104/2009 – dr. zakon [11] Zakon o lokalnim izborima (“Sl. glasnik RS”, br. 129/2007, 34/2010 – odluka US i 54/2011)  Autor teksta: Dragana Vidaković. *Napomena: Tekstovi u okviru Projekta Law bloggers / Pravni blogeri, priredjeni su u vidu stručnih radova i predstavljaju vrstu pisanog rada koji sadrži korisne priloge iz domena određene struke. Stručni rad ne mora biti izvorno istraživanje i ne mora sadržati nove, originalne naučne spoznaje i rezultate. Njegova osnovna svrha sastoji se u prikupljanju i tumačenju već poznatih činjenica, informacija, stavova i teorija, na način koji doprinosi širenju naučnih spoznaja, razvijanju novih pristupa u interpretaciji i primeni postojećih naučnih rezultata i prilagođavanju tih rezultata potrebama savremene teorije i prakse. Udruženje Nomotehnički Centar iz Beograda,  ne odgovara za tumačenje prikupljenjih činjenica, informacija, stavova i teorija u autorskom radu, svaki autor odgovara za tačnost informacija u svom radu. Svako kopiranje, umnožavanje, objavljivanje i distribuiranje celine ili delova teksta predstavlja povredu autorskog prava i krivično delo (shodno odredbama Zakona o autorskom i srodnim pravima i  Krivičnog zakonika). Korišćenje delova teksta dozvoljeno je shodno autorskom pravu i uz saglasnost Udruženja Nomotehnički Centar kao i autora: Dragana Vidaković. ODRICANJE OD ODGOVORNOSTI – Sadržaj internet mesta služi u informativne i edukativne svrhe. Odgovarajući pravni instrumenti imaju prednost u odnosu na informacije sadržane na internet prezentaciji. Udruženje Nomotehnički Centar iz Beograda ne prihvata odgovornost za bilo kakvu upotrebu infromacija sadržanih na internet prezentaciji.

Vesti

POZIV – KONFERENCIJA – BEZBEDNOST SAOBRAĆAJA

/

Osnove saobraćajne kulture uz primenu digitalne inovacije (vebinara) kao modelu prevencije i usvajanja pozitivnih stavova ponašanja u saobraćaju „POŠTUJ PROPISE, BUDI SAOBRAĆAJNO KULTURAN!“ Pozivamo Vas na Konferenciju, promociju našeg projkta u oblasti bezbednosti saobraćaja i saobraćajne kulture. Promocija može biti od koristi roditeljima, nastavnicima, psiholozima, učenicima, studentima, mladima, kao i svima koji su zainteresovani. Takođe, edukativni materijal nastao tokom projekta, služi za dalju edukaciju. Promocija se održava 16.marta (četvrtak) od 14 časova, Medija centar u Beogradu, ul. Terazije broj 3, mala sala, drugi sprat. Konferencija i prisustvo su besplatni, potrebno je da nam pošaljete mail da želite da prisustvujete: office@nomcentar.com i / ili nomcentar@gmail.com PROJEKAT FINANSIRA GRADSKA UPRAVA GRADA BEOGRADA, SEKRETARIJAT ZA SAOBRAĆAJ. PROJEKAT SPROVODI NOMOTEHNIČKI CENTAR IZ BEOGRADA. Projekat ima za cilj da na sveobuhvatan način postavi osnove saobraćajne kulture koristeći inovacaju i digitalne tehnologije, kako bi što većem broju građana približila značaj iste i uticala na razvoj pozitivnih stavova o bezbednosti saobraćaja. Edukacijom na inovativan način, veći broj građana biće u mogućnosti da se pravovremeno informiše. ŠTA PROJEKAT SADRŽI? Uz istraživanje, internet mesto i vebinar, kreirana je posebna mobilna aplikacija sadržana od grafičkih prikaza saobraćajne kulture, u funkciji bezbednog ponašanja u saobraćaju, kako za najmlađe učesnike u saobraćaju tako i za odrasle naročito one koji spadaju u vozače sa dužim vozačkim stažom. Mobilna aplikacija je besplatna na Google play prodavnici. Dođite na našu konferenciju da zajedno razgovaramo o saobraćajnoj kulturi, da zajedno preuzmemo mobilnu aplikaciju i dođemo do zaključaka šta je potrebno uraditi kao sledeći korak ka bezbednom učešću i ponašanju u saobraćaju!  

Law blog

Introduction to the International Law of the Sea

/

International Law of the Sea is the system of international rules governing the extent of a coastal State sovereignty on the sea, the rights and obligations of a coastal States and other subjects of an International Law of the Sea, their mutual relations regarding the exploration and exploitation of living and non-living resources of the sea and seabed, their duties concerning the protection of the marine environment from pollution and many other rights and obligations.[1] This article will not be focused on the historical development of the International Law of the Sea, nor its sources. In order to explain the extent of the sovereignty and jurisdiction over the sea, maritime zones will be discussed. Maritime zones are invisible borders at sea, which are defined by the 1982 United Nations Convention on the Law of the Sea (hereinafter: the Convention)[2], determining the sovereignty and jurisdiction of the coastal States and the rights of third countries (coastal or landlocked) in these zones. The maritime zones are Territorial sea, Contiguous zone, Exclusive Economic Zone, Continental shelf, High Seas and The Area. Territorial sea[3] The territorial sea is a maritime zone where the coastal State enjoys absolute sovereignty, as in the area of ​​the territorial sea, and the air space over the territorial sea as well as to its seabed and subsoil.[4] The sovereignty of the coastal State is reflected in the fact that it has sole rights[5] on the exploitation of all living and non-living natural resources, sited not only in the water, but also on its seabed and subsoil. The Article 3 of the Convention states that every State has the right to establish the breadth of its territorial sea up to the limit not exceeding 12 nautical miles, measured from the baselines determined in accordance with this Convention.[6] Contiguous zone According to the Article 33 of the Convention, each coastal State can determine its contiguous zone, which may not extend beyond 24 nautical miles from the baselines from which the breadth of the territorial sea is measured. The contiguous zone overlaps with the Exclusive Economic Zone and the Continental shelf. It should be emphasized that the contiguous zone coastal State does not have ipso facto, therefore it has to be declared. The Convention recognizes certain jurisdiction over this maritime zone to the coastal State. Thus, the coastal State has the right to prevent infringement of its customs, fiscal, immigration or sanitary laws and regulations within its territory or territorial sea; and to punish infringement of the above laws and regulations committed within its territory or territorial sea.[7] Exclusive Economic Zone The Exclusive Economic Zone is an area beyond and adjacent to the territorial sea and it shall not extend beyond 200 nautical miles, measured from the baselines from which the breadth of the territorial sea is measured.[8] Just as the contiguous zone, the State must declare the length of its Exclusive Economic Zone, but even if it does not do it, however, a State is entitled to its sea bed (the continental shelf). The Convention states that a coastal State has sovereign rights for the purpose of exploring and exploiting, conserving and managing the living and non-living natural resources, but also the other rights enumerated in Article 56 of the Convention. In this zone, third States have certain rights such as freedom of navigation and overflight, laying pipelines or cables on the seabed and all other rights enumerated in Article 58 of the Convention. Continental shelf The continental shelf includes only the seabed and the subsoil, and determination of its border represent important economic issue, since a costal State has a sovereign right on exploitation of natural resources that lie on it.[9] It has to be emphasized that the continental shelf does not cover the water surface which is located above it, therefore sometimes it can happen that the jurisdiction over the continental shelf has one State, and water surface above it is determined as the High Seas. According to the Article 76 of the Convention, continental shelf of a coastal State comprises the seabed and subsoil of the submarine area that extend beyond its territorial sea throughout the natural prolongation of its land territory to the outer edge of the continental margin, or to a distance of 200 nautical miles from the baselines from which the breadth of the territorial sea is measured, where the outer edge of the continental margin does not extend up to that distance. From this definition it can be concluded that the length of the continental shelf can be measured in two ways, firstly taking into account the natural structure of its continental margin, or secondly by applying the strict rule of 200 nautical miles length. Application of the natural structure of the continental margin method sometimes results that the continental shelf may extend beyond 200 nautical miles.[10] The coastal State in this maritime zone has sovereign rights for the purpose of exploring and exploiting its natural resources, while third countries are entitled to lay submarine cables and pipelines, but in order to determine their directions, third States has to obtain the consent of the coastal State.[11] High Seas The high seas extends beyond the outer limits of the Exclusive Economic Zone and it embraces a water column above the seabed, sea surface and the air space. The high seas is a zone where neither one State has an exclusive jurisdiction over it, since it is opened for both coastal and landlocked States. Therefore, all countries of the world have guaranteed freedom of navigation, freedom of overflight, freedom to lay submarine cables and pipelines, freedom to construct artificial islands and other installations (if they are in accordance with the basic principles of the international law), while freedom of fishing and scientific research are subject to certain restrictions.[12] The Area The Area as a maritime zone is a specific legal question. It actually represents the seabed and subsoil of the high seas, but decreased by the continental shelf of the coastal State to its maximum

Scroll to Top